We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Η ε​π​ο​χ​ή π​ο​υ α​ν​α​τ​έ​λ​λ​ε​ι

by Σπείρα & ΚΚ

/
1.
Άλλαξαν οι καιροί, αλλάξανε τα χρώματα μετράμε τις ουλές μας κάτω απ' τα αναχώματα αλλάξανε οι λέξεις και ο τρόπος σκέψης τεράστια ρολόγια υπενθυμίζουν πώς να τρέξεις κλειστές οι πόρτες, κλειστά και τα παράθυρα κλειστοφοβία, υψοφοβία μες στη παράνοια θέλεις ανάσα, τα όνειρά σου πίσω σε χρόνια δύσκολα να πεις «θέλω να ζήσω» Και τώρα που 'ναι τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε γκρεμίζουμε όνειρα να σωθούμε τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε τώρα που 'ναι Και τώρα ντου τώρα μας ποτίζουν χημικά από παντού τώρα μας χτυπάνε όχι στα πόδια αλλά στο νου είμαστε τροφή για την κατάντια του καιρού και τώρα πως σκλήρυνε σου λέω έτσι απότομα ο καιρός τι θυσίες κάνεις για να μη βλέπεις το φως γίναμε όλοι πιόνια στη σκακιέρα του ενός και υπακούμε Σκληρές εικόνες, σφιχτά τα δόντια συναισθηματικά σφιγμένη δε με νιώθεις όπως πρώτα σφιχτή μπουνιά, βαριά τα χνώτα κάνε με να 'ρθω πιο κοντά σου, μη φεύγεις χώρια σε μια εποχή που ανατέλλει και είναι αμείλικτη ζούμε με εξαιρέσεις, παραμένουμε αμίλητοι τρέφουμε ορέξεις που κοιτάνε να μας πνίξουν να μας πλήξουν και να μας επικηρύξουν Όλα θα αλλάξουν μαζί με την αλλαγή σου έχεις τη δύναμη, υπάρχει στο κορμί σου και στο μυαλό η ενεργοποίησή σου να γίνει πράξη που ζητάει η ψυχή σου χρόνια παρέα με την αναζήτησή σου βρίσκεις χαμένες λέξεις στην αφήγησή σου όλο και πιο κοντά στην ανακάλυψή σου διψάς για την αλήθεια της λύτρωσής σου και κραυγάζεις μα δε σ' ακούνε χέρια, πόδια δεν υπακούνε κι οι πληγές σου αιμορραγούμε και τώρα που' ναι και τώρα που 'ναι Και τώρα που 'ναι τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε γκρεμίζουμε όνειρα να σωθούμε τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε τώρα που 'ναι Και τώρα ντου τώρα μας ποτίζουν χημικά από παντού τώρα μας χτυπάνε όχι στα πόδια αλλά στο νου είμαστε τροφή για την κατάντια του καιρού και τώρα πως σκλήρυνε σου λέω έτσι απότομα ο καιρός τι θυσίες κάνεις για να μη βλέπεις το φως γίναμε όλοι πιόνια στη σκακιέρα του ενός και υπακούμε
2.
Σκάω για το τίποτα ξανά από τη χώρα του μηδέν αποβάλω από πάνω μου τα πρέπει και τα δεν δεν με ορίζει τίποτα και τίποτα δεν ορίζω ότι μου μάθανε και ξέρω τώρα πια δεν γνωρίζω. Από την φύση μου αφύσικος και αντιδραστικός θέλω μόνο να μαθαίνω τα γιατί και τα πως με τα χέρια κομμένα και τα μάτια δεμένα αν γνωρίσεις την αλήθεια δεν σου φτάνει το ψέμα. Το δέρμα λάσπη από τα δάκρυα του δημιουργού η καρδιά μου πιασ’ τη, δώρο για το δώρο ενός θεού το χώμα πρόκες, πατάω πάνω σε πτώμα αλλουνού θα περπατώ με το κεφάλι και θα τρέχω με το νου. Χείλια ενωμένα, από συρματόπλεγμα δεμένα γύρω δέντρα καμένα κάψτε και μένα η αγάπη ψέμα, ψέματα μου αγαπημένα μια ουτοπία που η ουσία της ταΐζει τον καθένα νερό και αίμα, δυο στοιχεία συνυφασμένα κάνουν ποτάμια απ΄ οργή και από στένωση κλεισμένα για μένα για σένα και για τον καθένα κάπου μέσα στο άπειρο θα υπάρχει και το ένα. Μονάδα, ο μόνος σεβασμός μου στη λιακάδα ενός καθαρού μυαλού και ενός ελεύθερου νου σαπίλα, δεν νιώθω ούτε μια ανατριχίλα εδώ έμαθα να ζω στην ειρωνεία και την ξευτίλα. Είμαι ένα τέρας που ζει και θρέφεται μέσα από τον πόνο γόνος της επιθυμίας σου αυτό είμαι μόνο είμαι όσα είδες και δεν λες, η γωνία που κλαις είμαι το μαύρο στην ψυχή σου και στο άσπρο λεκές. Είμαι ο θάνατος δεν ξέρεις πως είναι ξέρεις πως θα' ρθει είμαι η μισαλλοδοξία ένα βάρος στην πλάτη είμαι ο χρόνος που περνά και ποτέ δεν γυρνά από την μήτρα στο φως και στο σκοτάδι ξανά.
3.
Από την πρώτη ώρα μέσα στη χώρα ο ήλιος φλέγεται τρελάθηκα να κάνω ο,τι δε μου επιτρέπεται χορό για επιβίωση, γλέντι με αρμονία ο αφέντης έρχεται να δει μη κάνω ανταρσία γρήγορα χάνεται το φως, μ'αργά κυλάει ο νους τους και στον αέρας πάλλεται σε κύματα ο ρυθμός τους αντίπερα στην όχθη ο εχθρός παραμονεύει τη χαρά και την αγάπη να στερήσει τους γυρεύει. Από λάσπη και ιδρώτα πάνω σ'αίματα και στάχτη θέλει τώρα να θερίσει ο,τι έσπειρε αγκάθι θέλει τώρα ν'ανατείλει ένας νέος άλλος ήλιος και το φως που θα θαμπώνει και θα καίει και θα 'ναι εκείνος από πάνω να σου λένε διαταγές πως να σταθείς πότε πρέπει να μισήσεις πότε πρέπει να ηττηθείς χημικών γελοδακρύων, βιομηχανίας θάνατος η μάσκα το μυαλό σου αν γεννήθηκες αθάνατος πώς μπορείς να επιπλέεις στον αέρα και στη γη μονάχα άμα γνωρίσεις τη φωνή του δικαστή άμα τα μεγάφωνα που παίζουν στη πλατεία τα σπάσεις για να κάμψεις πλέον την τρομοκρατία. Θέλω όλα τα χάπια που σου δώσανε να φτύσεις και όταν θέλεις να μιλήσεις ν'ακουστείς να μη σιγήσεις ότι θες να δεις, να πεις να μη ντραπείς, να είσαι εντάξει κ'άσε τ'άλλα τα παιδάκια να γελάνε μεσ'τη τάξη και από τότε μεσ'τη τάξη έως τώρα γαμημένοι κι αν αλλάξαν οι θεσμοί ίδια ατμόσφαιρα λυμαίνει απ'τα παιδικά μας χρόνια έως τα βαθιά γεράματα η μορφή της εξουσίας παίρνει βρώμα από θυμιάματα. Σε είδα μια μέρα κάπου τα χαράματα ήρθες κοντά μου και σε πιάσανε τα κλάματα μου έδειξες τ’ αγκάθι που 'χεις στη καρδιά σου θέλεις τόσο να το βγάλεις μα δε σε αφήνει η μοναξιά σου σου είχαν πει από παλιά ποτέ να μη το πειράξεις κ αν σου βγει η ανάγκη να την ξεπεράσεις πως όταν έρθει η στιγμή κι αρχίζει να πονάει κλείνεις τα μάτια κι ο ύπνος σε μεθάει. Μα το ξημέρωμα η γνωστή συνήθεια δεν άκουγες τους χτύπους από τη καρδιά στα στήθια δεν έβλεπες τον ουρανό, τον ήλιο να αλλάζει κύκλους, σε τέσσερις τοίχους χωρίς να σε πειράζει. Κι οι μέρες κύλαγαν στου χρόνου τα βάθη είχες ξεχάσει πως υπάρχει πάνω σου το αγκάθι ένιωθες τόσο καλά με τη παρέα της σιωπής σου είχες ξεχάσει να μιλάς, πως ηχεί η φωνή σου. Και τότε μια στιγμή ακούς μια κραυγή έβγαινε από ένα στόμα ήταν τόσο δυνατή o φόβος σ'έλουσε, τ'αγκάθι σε πονούσε προσπάθησες να κοιμηθείς μα κάτι σε τραβούσε αυτό που ένιωσες σε έκανε να τρέξεις πορεία προς το άγνωστο δε ξέρεις αν θ'αντέξεις αντιμετώπισες όλες σου τις φρίκες και τότε και τότε, τότε με βρήκες… είναι τ'αγκάθι στη καρδιά τράβα το και ζήσε αληθινά.
4.
Έκτακτο παράρτημα, μιλάει ο βασιλιάς ο δημοκράτης ντυμένος μ’ ένα κλαδί ελιάς καλλωπισμένος και πετυχημένο μακιγιάζ άλλη μια μέρα μ’ ένα γαμημένο καμουφλάζ. Είναι κολάζ, καρέ-καρέ τα φωτομοντάζ είναι μπαράζ από καλοφτιαγμένα ρεπορτάζ χαράζονται μες στο μυαλό σου σα να είναι τατουάζ μα είναι αβαντάζ όταν αρχίζουμε όλοι σαμποτάζ. Πνευμόνια μαύρα, βουτηγμένα μέσα στην αιθάλη το οξυγόνο σου χωρά σε μια μικρή φιάλη το μήνυμά σου σήμερα δεν εστάλη πέρασαν χρόνια, τόσα χρόνια που ‘χεις κάνει το χαμάλη. Βαρέθηκα να ακούω θα, μπορεί και ίσως δε θα αγαπούσα τη ζωή χωρίς το μίσος και αν τα βήματα που διάνυσα ήταν άνισα ατόφιες οι στιγμές που στη καρδιά μου μέσα σφράγισα. Κάπου στα βάθη εθεάθη το αγκάθι αυτό που σε πιέζει στο λαιμό σου σαν σπάθη τον χαρακτήρα σου με βία τον διαπλάθει ας διώξουμε τα άγχη κι ας αρχίσουμε τη μάχη. Αποβάλλοντας τ΄αγκάθι της ψυχής σου κατακάθι Αυτή η μαύρη πόλη που ανασαίνει δακρυγόνα μαστίζεται από έλλειψη σοφίας και από μέτρο ένας στο χώμα χιλιάδες στην κρυψώνα, ας' τα πολλά τα λόγια γιατί ο στόχος βλέπει κέντρο και ο σταυρός κυκλώνεται και ο κύκλος μεγαλώνει όσο ο λαός πιέζεται και πάει προς την αγχόνη μα εσύ τρελαίνεσαι και μου σταυροκοπιέσαι , σαν να' χεις βρει το μυστικό συστατικό ή εσύ που όταν σε βλέπω κάνεις ότι δεν μιλιέσαι άσε μη μιλάς ακούω καλύτερα εγώ. Μα δεν πειράζει ας πάτε εσείς μπροστά, εγώ θα κάτσω πίσω με αυτούς που θέλουν άπλα μα όταν εσείς θα πνίγεστε μες τα σκατά, εμείς στη γαλαρία θα χαιρόμαστε την ξάπλα. Μην απορείς που οι δύο μας κόσμοι δεν ταιριάζουνε, και δεν σ΄ ανέχομαι ούτε για να με πληρώνεις, γιατί να ξέρεις εγώ αύριο θα ντρέπομαι για όλα αυτά που αύριο εσύ θα καμαρώνεις γιατί βαπτίστηκε η αγένεια ειλικρίνεια, μα αγενής κανένας με τον εαυτό του και χαράχτηκε η πορεία σου μ' απόλυτη ευκρίνεια μα σου δείξαν ένα δρόμο που ξέρουν τον προορισμό του. Μισθοί της πείνας , πάλαι ποτέ κηφήνας, άδειασαν τα ταμεία και οι βιτρίνες της Αθήνας και αν αγανάκτησες να βγεις και να το πεις , στους αγανακτισμένους της πλατείας της ντροπής. Σε μια εποχή που ανατέλλει και είναι αμείλικτη, το μίσος το εγώ μας και η βλακεία μας ανίκητη και όσο θα ορίζουνε τον κόσμο μας αυτοί, θα είμαστε μια απέραντη θλιμμένη ανταρκτική...
5.
Ας είναι μια φορά να ξεκινήσω από το τέλος να με νοιάζει το αποτέλεσμα και όχι η αιτία να είναι η διαδρομή μου απλά ένα μέσω να μην πνιγώ στο νόημα, να μην νοιαστώ για την ορθογραφία ορθός, ο κύκλος μου δεν είναι αυτός που θέλω εγώ θέλω να συνδέονται οι ψυχές μας σε ευθεία και αν είναι να ανέβω για να πέσω να πέσω όπως θέλω εγώ και όχι όπως θέλει η κοινωνία. Να μην νοιαστώ για τα προβλήματά μας, να μην σε λυπηθώ δεν μου αξίζει να λυπάμαι εγώ κανένα εμείς που αντιστεκόμαστε με πάθος στα όνειρά μας μισούμε ότι πιο όμορφο βλέπουμε στον καθένα πνιγήκαμε απ' τα γέλια σε μια θάλασσα από κλάματα και εσύ μονάχος στέκεις σα τρελός σε μια γωνία σαν άνοιγε η καρδιά εμείς τη ράβαμε με ράμματα λες και ήτανε του κόσμου η πιο τρελή αδυναμία. Κλειστήκαμε σε σχέσεις εσωστρεφής οι πορείες μας παράλληλες αλλά ποτέ ταυτόσημες η πτώση μας ελεύθερη το βλέμμα κατά γης οι πτήσεις χαμηλές αλλά οι κρούσεις μη βιώσιμες. Είπα μην πάμε καμιά βόλτα αλλά τα ίδια στο σπίτι πάλι μείναμε να τρώμε απ τα σκουπίδια σ' αυτόν το κύβο που η τύχη μας ορίζεται κύκλος τα συναισθήματα που δεν τετραγωνίζεται. Μα απόψε μείναμε και οι δύο μας σιωπηλοί ούτε μια λέξη δεν ξεπέρασε τα χείλη το βάθος της καρδιάς μου παγωμένη ανταρκτική ποτέ δεν γνωριστήκαμε και πόσο μάλλον φίλοι. Ποτίσαμε τη γη μας με θυμό λες και πατάς αλλού εσύ αλλού εγώ λες και οι ρίζες μας δεν μπλέκονται στον χρόνο λες και προκύπτει το τοπίο μας από ένα δέντρο μόνο. Σημεία ψάξαμε και βάλαμε τελείες κι ακολουθήσαμε τον σύντομο χαμό μας βγήκανε μπροστά μας όλες οι αδυναμίες φοβήθηκε η καρδιά μας νέο ερχομό δε θέλω να σου πω άλλο αυτά που νιώθω κατέληξε να γίνει κύκλος αυτή η διαδρομή σταμάτησα πια να μοιράζομαι τον πόνο γιατί να ξέρεις σεβάστηκα αυτή τη στιγμή. Κι αλήθεια όλα πάνε και έρχονται το ζούμε στην ταχύτητα ενός βουλιμικού καιρού είμαστε μόνοι στην εποχή που όλα ανακατεύονται ψάχνω να βρω την καθαρότητα του νου πως καταφέρανε να αλλάξουν τις ζωές μας; και είχαμε επάνω μας επιλογή σ' εμάς; που τα όνειρά μας είναι οι αναπνοές μας δε βλέπω πίσω παρά μόνο τη φυγή. Γι' αυτό σου λέω δεν αντέχεται η σιωπή που βλέπω τώρα στη μορφή σου η γλώσσα μου μπερδεύεται και ταλαντεύεται ανάμεσα στα χείλη και στο ένοχο φιλί σου χαμένο έδαφος η γεύση από την πληγή σου είναι πικρή είμαστε σύνολο πολύπλοκου συμπλέγματος το βάθος του μυαλού μου παγωμένη ανταρκτική. Γιατί; γιατί παγώσαμε; Γιατί έμεινε η καρδιά μας κενή. Γιατί; γιατί στεγνώσαμε; Γιατί το μυαλό δεν έχει πλέον τίποτα να πει. Χαμένο έδαφος η γεύση από την πληγή σου είναι πικρή είμαστε σύνολο πολύπλοκου συμπλέγματος το βάθος του μυαλού μου παγωμένη ανταρκτική.
6.
Μέσα στο σπίτι δουλειά κανείς, μέσα στο σπίτι χαρά κανείς μέσα στο σπίτι φωτιά θα βρεις μέσα στο σπίτι αιμορραγείς, μέσα στο σπίτι ανασφαλής μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και δεν νοιάστηκε κανείς που νόμιζες για πάντα πως θα είσαι ασφαλής Μέσα στο σπίτι φωτιά θα βρεις, αντέχει το σκοινί σου άμα θες να κρεμαστείς μέσα στο σπίτι δουλειά κανείς, τρίζουν τα θεμέλια σαν τραυλίζουν οι γονείς σπίτι σου οτι θέλεις μόνο σπίτι μου μην μπεις μόνο σπίτι μου μην μπεις σου γάμησε το σπίτι η ανάγκη να κρυφτείς το σπίτι σου θα αντέξει μόνο εσύ θα γκρεμιστείς μέσα στο σπίτι ανασφαλής. Μέσα στο σπίτι φωτιά θα βρεις, μέσα στο σπίτι αιμοραγείς μέσα στο ίδιο σου το σπίτι δεν σε νοιάστηκε κανείς Μόνιμη θέση στ΄ αγαπημένο έπιπλό σου μικρό σου μίλαγαν εκεί για το καλό σου από το στόμα σου τάιζαν το μυαλό σου σκουπίδια όπου δε μεταβολίζει ο οργανισμός σου. Αλλάζεις πλάνο, κοιτά μπαλκόνι αναρωτιέσαι γιατί είμαστε όλοι τόσο μόνοι; μα γρήγορα ξεθώριασε αυτή η σκέψη κλείνεις το παράθυρο κανείς να μη σε κλέψει. Περπατάς πηγαίνεις στο υπνοδωμάτιο το κρεβάτι πρόθυμο να σε κοιμίσει να σε ηρεμήσει, να σε γαληνέψει να ξεχάσεις όμορφα ότι σου έχουν αφαιρέσει. Σου πρόσθεσαν προβλήματα και γίναν εμμονή στη τουαλέτα ξέρασες υπομονή το σπίτι εδώ και μέρες έχει νεκρική σιγή προσαρμόστηκες και δε δίνεις αναβολή είσαι σαν έγκλειστος, φαίνεσαι άρρωστος είσαι αγέλαστος και νιώθεις τόσο ευάλωτος ξεσπάς σε πράγματα κι αλλάζεις τη διαρρύθμιση πιάνεις το παιδί σου και του ξεκινάς κατήχηση . Φωνές ακούγονται απ’ του γείτονα τη πόρτα ο σκύλος πεινασμένος γαβγίζει στη μπαλκονόπορτα σκουπίζεις το μέτωπό σου απ’ τον ιδρώτα άλλη μια μέρα που ‘δες τη ζωή σου απ’ την κλειδαρότρυπα. Μη μου βουρκώνεις όταν πέφτεις είσαι ότι επιλέγεις, όχι ότι έχεις μακάρι να βγω ψεύτης μα μου πες να με προσέχεις τα μάτια σου καθρέφτης, η στερημένη νιότη μας σε περιμένει στη γωνία μπάλα να την παίξεις. Άλλο μη με μπερδεύεις ή χώσε με μες στα σκατά σου να βγούμε μαζί ή αι γαμήσου να δω πόσο αντέχεις η κινητήριος δύναμη που ΄χουμε χάσει δεν έχει αλλάξει στάση απλά κοντεύει να γεράσει. Ο χώρος μας στον χωροχρόνο σε στενεύει απλά αντικαθιστά την σύστασή μας με στοιχεία ενεργά η ζωή φορά τη φορά, στιγμή τη στιγμή θα μας προκαλεί με θάνατο η σιωπή, λευκό κελί. Είδα στη πόρτα το κλειδί μα το γεράνι είχε κοπεί στη κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάζω όλη μας τη ζωή ναι, στη κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάζω όλη μας τη ζωή. Κλεφτές ματιές απ' τα στόρια από ολοκάθαρα, ψηλά μπαλκόνια κάμερες, οθόνες και καλώδια θα σε βλέπω σου ΄πα από την κλειδαρότρυπα(X2).
7.
8.
Δηλητήριο οι σκέψεις στο κεφάλι στριφογυρίζουνε οι μνήμες είναι ζάλη στον αέρα σα το εύφλεκτο μπουκάλι ψάχνει να βρει τις απαντήσεις του και πάλι.(Χ2) Έτος μηδέν, ημερομηνία γέννησης από την πρώτη μέρα ζεις το σύνδρομο της στέρησης σε θερμοκοιτίδα βάλαν τις ανάγκες σου πρόωρα τα όνειρά σου, χρεώθηκαν λάθη σου. Σε παρουσιάζουν κάτι δεδομένο σε μαυροπίνακα σου δείξανε το πεπρωμένο τραβήξανε γραμμή ευθεία κάτω απ’ τη ζωή σου και τ’ αποτέλεσμα να μάθεις θα’ ναι η λογική σου. Σου είπαν για συστατικά επιτυχίας χρήσιμο μέλος μιας σπουδαίας κοινωνίας για αξίες της πατρίδας μα και της θρησκείας και σίγουρη θέση μέσα σε οίκο ευγηρίας. Σου μίλησαν και για τον ανταγωνισμό να μην σε ενδιαφέρει για τον διπλανό εδώ πάει μπροστά μονάχα το «εγώ» στοιχηθείτε «πάμε» ένα – δύο, εν δυο. Προσοχή, ημιανάπαυση κοίτα εμένα, απαιτώ την προσοχή σου τώρα που έπλασα τον χαρακτήρα σου διεκδικώ εξ ολοκλήρου την υπάκουη ζωή σου. Δηλητήριο οι σκέψεις στο κεφάλι στριφογυρίζουνε οι μνήμες είναι ζάλη στον αέρα σα το εύφλεκτο μπουκάλι ψάχνει να βρει τις απαντήσεις του και πάλι.(Χ2) Η μια πλευρά είναι αυτοί κι η άλλη εμείς δεν είναι πόλωση , είναι θέμα επιλογής η αλληλεγγύη στο μυαλό μας συμπαγής απ’ άκρη σ’ άκρη μήνυμα ανυποταγής. Ανθρωποειδή με τάση υπεκφυγής καταλαμβάνουνε την έκταση της γης μακρύ το χέρι τους στο πλούτο της παραγωγής συμπίεσαν τον κόσμο για να μη χωράει κανείς. Μιλάν για χρήματα, εμείς μιλάμε για καρδιά και μην μας πεις ευάλωτους συναισθηματικά αυτά που ζούμε τα ρίχνουμε στη φωτιά κι από τις στάχτες τους ξαναγεννάμε λευτεριά. Ζωή με αξιοπρέπεια κι όχι με απωθημένα κι αν έχουμε προβλήματα δεν αφορά εσένα αυτά που σε αγχώνουν τα ‘ χουμε λυμένα τα «θέλω σου» από τα «θέλω μας» απαλλαγμένα. Εγωπαθής εσύ, «μόνος του κανείς» εμείς δημιουργούμε σχέσεις όπου δε κατανοείς ηθικοπλάστης μίας σάπιας εποχής ποτέ δεν τόλμησες μέσα στα μάτια να μας δεις!
9.
Κουρδισμένος μες το σύστημα λαμπαδιασμένος τρέχω κόπηκαν τα φρένα μου νωρίς και δεν με ελέγχω αποδέχομαι συνέχεια επικρίσεις και επιτρέπω τα σχέδια και τις κάθε μου ορέξεις να αποτρέπω. Εσκεμμένα με κοιτάς στα μάτια ξέρεις δεν αντέχω είναι ο καθρέπτης της ψυχής μα εγώ δεν έχω πουλώ για ασφάλεια οικονομική την αντοχή μου και καλύπτω με ένα πλέγμα ηθικής την ύπαρξή μου στην τιμή μου, συμπεριλαμβάνω το παιδί μου και έχω κώδικες θανάτου που κρατάνε την φυλή μου καθαρή, η βάση παραμένει σταθερή με τα πόδια καρφωμένα και στο στόμα την ψυχή. Το τέρας είναι τέρας και το τέρας δεν αλλάζει έχω μάθει την γυναίκα μου να μην πολυτρομάζει στην πόλη το λατρεύουνε γιατί σε όλους μοιάζει και τ' ακούνε στο διαμέρισμα τα βράδια που ουρλιάζει. Ανήθικος, ηθικοπλάστης πολιτικοποιημένος στη ζωή μου γαμημένος και δαρμένος και αν έχω μένος, τα έβαλα με τον ντελιβερά γιατί είναι αμόρφωτος και αργοπορημένος. Ανήκω στα παιδιά, τα μικροαστικά που ζουν σε σπίτια άσχημα και δυσλειτουργικά τον τσαμπουκά μου πήρα από γενιά σε γενιά και την κουλτούρα δημοσίου απ τον παππού στον μπαμπά. Πείτε μου που δεν χρωστάω για να πάω να πληρώσω έχω κάμποσους ακόμα στην ζωή μου να φεσώσω έχω δάνεια τις τράπεζες ακόμα να χρεώσω και πουκάμισα πολλά τις Κυριακές για να λερώσω. Έρχεται σκούπα, μύκητες που αναπτύσσουν μούχλα σπίτια μ’ υγρασία, γειτονιές με οπιούχα τα παιδιά πνιγήκανε στα ηλεκτρονικά γεμίσαν τα συρτάρια μας μ’ αντιβιωτικά. Κουβέντα για να λέμε κι ότι λέμε κουβεντιάζετε στάζουν απ’ τα μπαλκόνια σας τα σάλια που αραδιάζετε ρε μη φωνάζετε ο γείτονας θέλει να κοιμηθεί ας δυναμώσει την TV. Απ’ το πρωί πάλι στη γκρίνια, γκίνια πέρασε η βδομάδα που’ ναι ο μισθός του μήνα; τ’ αφεντικό μου μ’ έβαλε ξανά σε καραντίνα εγώ πάλι στη πείνα και αυτός φτιάχνει πισίνα; Μα δε πειράζει, έτσι πρέπει, έτσι είναι, έτσι κάνω δεν αλλάζει, θα το υποστώ ωσότου να πεθάνω απ’ το σαλόνι μου έχω την επιλογή θα ψηφίσω να με εκπροσωπήσουνε μες στη βουλή! Ψωνίζω για ανάγκη και έχω ανάγκη να ψωνίσω το καλύτερο που θα αγοράσω θα το διαφημίσω θα το φορέσω και θα το κυκλοφορήσω πόσο μ’αρέσει το ναρκισσισμό μου να τονίζω! Άλλη μια μέρα μες στα νεύρα και τελειώνει δε βρίσκω κάτι που τη ζωή μου να αλλοιώνει ξημερώνει και όλα είναι όπως πάντα ίδια εικόνα, ίδια λόγια στη λεζάντα! Είμαι νομιμόφρονας, νομοταγής πολίτης στον στρατό είχα ευθύνες, ήμουν βλέπεις ΑΜίτης. Στ΄ αρχίδια μου ο πλανήτης, εγώ να ‘μαι καλά πετυχημένο αφεντικό, περήφανος ιδιοκτήτης. Μου ‘χουν διδάξει από μικρό το σωστό πως έχω μια πατρίδα γνήσια κι έναν μόνο θεό, πώς να λατρεύω ότι μου δίνει μισθό κι από άλλη ράτσα άνθρωπο για τίποτα πότε να μην εμπιστευτώ. Έχω ταυτότητα – ορθόδοξο, λευκό, αρσενικό και κάποιον άγνωστο παλιό εκπροσωπώ πολιτισμό. Νιώθω ασφάλεια στην μάζα γι’ αυτό την ακολουθώ έχω γνώμη κι άποψη πάντα να βγάζω τον σκασμό. Κρατάω ψηλά την εθνική συνείδησή μου κι αποφεύγω να αποτραβηχτώ από την φυλακή μου. Φοβάμαι όλα τα σκούρα παιδιά που τριγυρνάν στη γειτονιά γι’ αυτό με κάμερες γεμίζω την αυλή μου. Κάνω τα πάντα να μη φύγω φτωχός και μέχρι τώρα ευτυχώς το πλάνο βαίνει επιτυχώς. Βάζω μέσο αφού τα μέσα τα αγιάζει ο σκοπός ο γιος μου να γίνει μπάτσος αν δε γίνει γιατρός.
10.
11.
12.
Σήμερα μίλα μου καρδιά μου λυπημένη σήμερα που από το στόμα μου λέξη δε βγαίνει η σιωπή μου μέσα στο μυαλό μου είναι βουτηγμένη αναπνέω σε μια ζωή βαλσαμωμένη. Δε ψάχνω λύσεις από τους προσκυνημένους αντλώ κουράγιο από τους εξεγερμένους δε θέλω επαίνους απ’ αυτούς που λεν ειδικευμένους ούτε παράσημα από τους παρασημοφορημένους. Βρίσκω αγάπη μες στη παιδική ματιά την επαφή, την έλξη μέσα σε ξεγύμνωτα μυαλά ανακαλύπτω λέξεις σε βιβλία ανοιχτά νιώθω τις νότες απ’ του εγκεφάλου μου τ’ ακουστικά. Όπως η δύναμη στις ρίζες αιωνόβιου δέντρου η γνώση που υπάρχει μες στο βίο ενός γέρου η άρνηση στις διαταγές του ανωτέρου και η απόδραση απ’ τα ψυχοκελιά της Λέρου όπως η ελεύθερη ακτή μες στην ιδιοκτησία σου το διαφορετικό στην ομοιομορφία σου η απιστία στην εμμονική θρησκεία σου όπως η απεργία στα κάτεργα της δουλείας σου. Ανάσα φύσης στης πόλης τα κλουβιά ας γίνουμε φτερά σ’ αποδημητικά πουλιά ερώτηση μου κάνω κι η καρδιά μου απαντά το μεγάλο μυστικό μου, ψάχνω για τη Λευτεριά. Το μεγάλο μυστικό μου φύλαξέ το λίγο ακόμα λυπημένη μου καρδιά. Τα δέκα ναι, το ένα όχι , αυτό που με στιγμάτισε με τρύπησε σα λόγχη τα πρώτα βήματα στην ανεξαρτησία που συνήθειες κολλάς που δεν αφήνουν σ' ησυχία. Τα πρώτα σ' αγαπώ τα πρώτα σε σιχαίνομαι , τίποτα από τα δυο δεν ισχύει το παραδέχομαι οι πρώτες νότες που βγήκαν από το χέρι μου, σαν μια γέννα που δεν άντεχε άλλο μέσα μου. Τα πρώτα λόγια τα μεγάλα που ειπώθηκαν οι πρώτες αδικίες που στη μνήμη μου τυπώθηκαν τα χίλια αστέρια που σκεπάζουν το κεφάλι μου και εγώ χίλια κομμάτια προβολές στον ουρανό και αλλού. Η πρώτη μάχη μου για ήθος ή συμφέρον πρώτη μέρα στη ζωή μου που δε βρήκα ενδιαφέρον ο πρώτος λόγος που νικήθηκε με βία το πρώτο μίσος μου για την αστυνομία. Όταν δεν έβρισκες ομάδα να ενταχθείς, τότε που για το σύνολο ήσουν ανεπαρκής η πρώτη απώλεια η πρώτη δυστυχία, η πρώτη ανασφάλεια η πρώτη απελπισία. Ψάχνοντας πίσω πάντα έβγαινα μπροστά, όποιο μέλλον και αν αγγίξω θα πατήσω στα παλιά και έχω ένα ψίθυρο που μέσα μου μιλά, το μεγάλο μυστικό μου ψάχνω για τη λευτεριά.
13.
Ήρθες το βράδυ μιας νέας μέρας οι σκέψεις ανακατεμένες και βουβός είναι ο αέρας είναι οι λέξεις τόσες που πέσανε στο πάτωμα μου μίλησες, σου μίλησα μα δε σε βλέπω χάθηκα. Δίνουμε τόσο σημασία στα ασήμαντα κοιτάς μόνο το αύριο ενώ δε ζεις το σήμερα και τι σημαίνει ότι όλα εφήμερα; αφήσου ελεύθερος, μη βλέπεις μόνο τα προβλήματα. Αν προσπαθήσεις θα σε ψάξω ίσως με βρεις και συ κάπου στα βήματά μου πριν σε χάσω δε θέλω πάλι να αλλάξω πολύ κακό για το τίποτα, θα το ξεπεράσω. Πολύ κακό για το τίποτα όσο η μέρα θα περνά τόσο θα ‘ναι πιο σκοτεινά. Πολύ κακό για το τίποτα όσο ο άνθρωπος γερνά θα του ασπρίζουν τα μαλλιά. Πολύ κακό για το τίποτα ούτε καπνός, ούτε φωτιά μόνο μια στάχτη αγκαλιά. Πολύ κακό για τίποτα, πολύ κακό για το τίποτα… Όσο το ίσως θα νικά την μέρα σου και η αμφιβολία, θα τρέφεσαι από ερωτήματα χωρίς καμιά ουσία όσο ο χρόνος θα περνάει και απλά δεν θα σ’ αγγίζει τότε η γη για σένα θα ναι μια σφαίρα που γυρίζει όσο οι λέξεις καλοσύνης θα σου βγαίνουν με το ζόρι και τα συναισθήματα σου θα τα έχεις σκορποχώρι όταν πάντα θα φοβάσαι μόνο οι άλλοι τι θα πουν τότε μάθε πως κοιμάσαι στον ύπνο των διπλανών. Ξέρω λυπάσαι αρκετά μα η θλίψη δεν είναι λύση, όσο κοιμάσαι βαριά κάποιοι σου βγάζουν την πίστη και όλο θυμώνεις και περιμένεις σ' όσους αγαπάς ξεσπάς και όταν σε σφάζουνε σωπαίνεις. Δεν έχεις να πεις, δεν έχω να πω ποτέ δε κατάλαβα τι ‘ναι αρκετό ενδιάμεσα σε φαντασιακό και υπαρκτό γεμάτες οι μέρες και άδειες οι νύχτες ζούμε με γέλια, ζούμε με πίκρες ξαναγεννηθήκαμε μέσα από τις δικές μας φρίκες κι αν δε βρήκες αυτό που ήθελες να κάνεις μπροστά σου είναι οι στιγμές, να τις απολαμβάνεις είναι τόσο κρυμμένες, τόσο θλιμμένες μα και τόσο θυμωμένες με το χαμόγελό σου μοιάζουν εξαφανισμένες. Πολύ κακό για το τίποτα όσο η μέρα θα περνά τόσο θα ‘ναι πιο σκοτεινά. Πολύ κακό για το τίποτα όσο ο άνθρωπος γερνά θα του ασπρίζουν τα μαλλιά. Πολύ κακό για το τίποτα ούτε καπνός, ούτε φωτιά μόνο μια στάχτη αγκαλιά. Πολύ κακό για τίποτα, πολύ κακό για το τίποτα…

about

Δέκα καινούρια τραγούδια, μαζί με τρία παλαιότερα, περιέχει ο τέταρτος δίσκος από τους Σπείρα μαζί με τον ΚΚ για το 2019, η εποχή που ανατέλλει.

credits

released June 20, 2019

license

all rights reserved

tags

If you like Η εποχή που ανατέλλει, you may also like: