Άλλαξαν οι καιροί, αλλάξανε τα χρώματα μετράμε τις ουλές μας κάτω απ' τα αναχώματα αλλάξανε οι λέξεις και ο τρόπος σκέψης τεράστια ρολόγια υπενθυμίζουν πώς να τρέξεις κλειστές οι πόρτες, κλειστά και τα παράθυρα κλειστοφοβία, υψοφοβία μες στη παράνοια θέλεις ανάσα, τα όνειρά σου πίσω σε χρόνια δύσκολα να πεις «θέλω να ζήσω»
Και τώρα που 'ναι τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε γκρεμίζουμε όνειρα να σωθούμε τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε τώρα που 'ναι Και τώρα ντου τώρα μας ποτίζουν χημικά από παντού τώρα μας χτυπάνε όχι στα πόδια αλλά στο νου είμαστε τροφή για την κατάντια του καιρού και τώρα πως σκλήρυνε σου λέω έτσι απότομα ο καιρός τι θυσίες κάνεις για να μη βλέπεις το φως γίναμε όλοι πιόνια στη σκακιέρα του ενός και υπακούμε
Σκληρές εικόνες, σφιχτά τα δόντια συναισθηματικά σφιγμένη δε με νιώθεις όπως πρώτα σφιχτή μπουνιά, βαριά τα χνώτα κάνε με να 'ρθω πιο κοντά σου, μη φεύγεις χώρια σε μια εποχή που ανατέλλει και είναι αμείλικτη ζούμε με εξαιρέσεις, παραμένουμε αμίλητοι τρέφουμε ορέξεις που κοιτάνε να μας πνίξουν να μας πλήξουν και να μας επικηρύξουν Όλα θα αλλάξουν μαζί με την αλλαγή σου έχεις τη δύναμη, υπάρχει στο κορμί σου και στο μυαλό η ενεργοποίησή σου να γίνει πράξη που ζητάει η ψυχή σου χρόνια παρέα με την αναζήτησή σου βρίσκεις χαμένες λέξεις στην αφήγησή σου όλο και πιο κοντά στην ανακάλυψή σου διψάς για την αλήθεια της λύτρωσής σου
και κραυγάζεις μα δε σ' ακούνε χέρια, πόδια δεν υπακούνε κι οι πληγές σου αιμορραγούμε και τώρα που' ναι και τώρα που 'ναι
Και τώρα που 'ναι τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε γκρεμίζουμε όνειρα να σωθούμε τα χρόνια που ελπίζαμε πως θα ρθούνε τώρα που 'ναι Και τώρα ντου τώρα μας ποτίζουν χημικά από παντού τώρα μας χτυπάνε όχι στα πόδια αλλά στο νου είμαστε τροφή για την κατάντια του καιρού και τώρα πως σκλήρυνε σου λέω έτσι απότομα ο καιρός τι θυσίες κάνεις για να μη βλέπεις το φως γίναμε όλοι πιόνια στη σκακιέρα του ενός και υπακούμε