Από την πρώτη ώρα μέσα στη χώρα ο ήλιος φλέγεται τρελάθηκα να κάνω ο,τι δε μου επιτρέπεται χορό για επιβίωση, γλέντι με αρμονία ο αφέντης έρχεται να δει μη κάνω ανταρσία γρήγορα χάνεται το φως, μ'αργά κυλάει ο νους τους και στον αέρας πάλλεται σε κύματα ο ρυθμός τους αντίπερα στην όχθη ο εχθρός παραμονεύει τη χαρά και την αγάπη να στερήσει τους γυρεύει.
Από λάσπη και ιδρώτα πάνω σ'αίματα και στάχτη θέλει τώρα να θερίσει ο,τι έσπειρε αγκάθι θέλει τώρα ν'ανατείλει ένας νέος άλλος ήλιος και το φως που θα θαμπώνει και θα καίει και θα 'ναι εκείνος από πάνω να σου λένε διαταγές πως να σταθείς πότε πρέπει να μισήσεις πότε πρέπει να ηττηθείς χημικών γελοδακρύων, βιομηχανίας θάνατος η μάσκα το μυαλό σου αν γεννήθηκες αθάνατος πώς μπορείς να επιπλέεις στον αέρα και στη γη μονάχα άμα γνωρίσεις τη φωνή του δικαστή άμα τα μεγάφωνα που παίζουν στη πλατεία τα σπάσεις για να κάμψεις πλέον την τρομοκρατία.
Θέλω όλα τα χάπια που σου δώσανε να φτύσεις και όταν θέλεις να μιλήσεις ν'ακουστείς να μη σιγήσεις ότι θες να δεις, να πεις να μη ντραπείς, να είσαι εντάξει κ'άσε τ'άλλα τα παιδάκια να γελάνε μεσ'τη τάξη και από τότε μεσ'τη τάξη έως τώρα γαμημένοι κι αν αλλάξαν οι θεσμοί ίδια ατμόσφαιρα λυμαίνει απ'τα παιδικά μας χρόνια έως τα βαθιά γεράματα η μορφή της εξουσίας παίρνει βρώμα από θυμιάματα.
Σε είδα μια μέρα κάπου τα χαράματα ήρθες κοντά μου και σε πιάσανε τα κλάματα μου έδειξες τ’ αγκάθι που 'χεις στη καρδιά σου θέλεις τόσο να το βγάλεις μα δε σε αφήνει η μοναξιά σου σου είχαν πει από παλιά ποτέ να μη το πειράξεις κ αν σου βγει η ανάγκη να την ξεπεράσεις πως όταν έρθει η στιγμή κι αρχίζει να πονάει κλείνεις τα μάτια κι ο ύπνος σε μεθάει.
Μα το ξημέρωμα η γνωστή συνήθεια δεν άκουγες τους χτύπους από τη καρδιά στα στήθια δεν έβλεπες τον ουρανό, τον ήλιο να αλλάζει κύκλους, σε τέσσερις τοίχους χωρίς να σε πειράζει. Κι οι μέρες κύλαγαν στου χρόνου τα βάθη είχες ξεχάσει πως υπάρχει πάνω σου το αγκάθι ένιωθες τόσο καλά με τη παρέα της σιωπής σου είχες ξεχάσει να μιλάς, πως ηχεί η φωνή σου.
Και τότε μια στιγμή ακούς μια κραυγή έβγαινε από ένα στόμα ήταν τόσο δυνατή o φόβος σ'έλουσε, τ'αγκάθι σε πονούσε προσπάθησες να κοιμηθείς μα κάτι σε τραβούσε αυτό που ένιωσες σε έκανε να τρέξεις πορεία προς το άγνωστο δε ξέρεις αν θ'αντέξεις αντιμετώπισες όλες σου τις φρίκες και τότε και τότε, τότε με βρήκες… είναι τ'αγκάθι στη καρδιά τράβα το και ζήσε αληθινά.