Έκτακτο παράρτημα, μιλάει ο βασιλιάς ο δημοκράτης ντυμένος μ’ ένα κλαδί ελιάς καλλωπισμένος και πετυχημένο μακιγιάζ άλλη μια μέρα μ’ ένα γαμημένο καμουφλάζ. Είναι κολάζ, καρέ-καρέ τα φωτομοντάζ είναι μπαράζ από καλοφτιαγμένα ρεπορτάζ χαράζονται μες στο μυαλό σου σα να είναι τατουάζ μα είναι αβαντάζ όταν αρχίζουμε όλοι σαμποτάζ. Πνευμόνια μαύρα, βουτηγμένα μέσα στην αιθάλη το οξυγόνο σου χωρά σε μια μικρή φιάλη το μήνυμά σου σήμερα δεν εστάλη πέρασαν χρόνια, τόσα χρόνια που ‘χεις κάνει το χαμάλη. Βαρέθηκα να ακούω θα, μπορεί και ίσως δε θα αγαπούσα τη ζωή χωρίς το μίσος και αν τα βήματα που διάνυσα ήταν άνισα ατόφιες οι στιγμές που στη καρδιά μου μέσα σφράγισα. Κάπου στα βάθη εθεάθη το αγκάθι αυτό που σε πιέζει στο λαιμό σου σαν σπάθη τον χαρακτήρα σου με βία τον διαπλάθει ας διώξουμε τα άγχη κι ας αρχίσουμε τη μάχη. Αποβάλλοντας τ΄αγκάθι της ψυχής σου κατακάθι
Αυτή η μαύρη πόλη που ανασαίνει δακρυγόνα μαστίζεται από έλλειψη σοφίας και από μέτρο ένας στο χώμα χιλιάδες στην κρυψώνα, ας' τα πολλά τα λόγια γιατί ο στόχος βλέπει κέντρο και ο σταυρός κυκλώνεται και ο κύκλος μεγαλώνει όσο ο λαός πιέζεται και πάει προς την αγχόνη μα εσύ τρελαίνεσαι και μου σταυροκοπιέσαι , σαν να' χεις βρει το μυστικό συστατικό ή εσύ που όταν σε βλέπω κάνεις ότι δεν μιλιέσαι άσε μη μιλάς ακούω καλύτερα εγώ. Μα δεν πειράζει ας πάτε εσείς μπροστά, εγώ θα κάτσω πίσω με αυτούς που θέλουν άπλα μα όταν εσείς θα πνίγεστε μες τα σκατά, εμείς στη γαλαρία θα χαιρόμαστε την ξάπλα. Μην απορείς που οι δύο μας κόσμοι δεν ταιριάζουνε, και δεν σ΄ ανέχομαι ούτε για να με πληρώνεις, γιατί να ξέρεις εγώ αύριο θα ντρέπομαι για όλα αυτά που αύριο εσύ θα καμαρώνεις γιατί βαπτίστηκε η αγένεια ειλικρίνεια, μα αγενής κανένας με τον εαυτό του και χαράχτηκε η πορεία σου μ' απόλυτη ευκρίνεια μα σου δείξαν ένα δρόμο που ξέρουν τον προορισμό του. Μισθοί της πείνας , πάλαι ποτέ κηφήνας, άδειασαν τα ταμεία και οι βιτρίνες της Αθήνας και αν αγανάκτησες να βγεις και να το πεις , στους αγανακτισμένους της πλατείας της ντροπής. Σε μια εποχή που ανατέλλει και είναι αμείλικτη, το μίσος το εγώ μας και η βλακεία μας ανίκητη και όσο θα ορίζουνε τον κόσμο μας αυτοί, θα είμαστε μια απέραντη θλιμμένη ανταρκτική...