Ας είναι μια φορά να ξεκινήσω από το τέλος να με νοιάζει το αποτέλεσμα και όχι η αιτία να είναι η διαδρομή μου απλά ένα μέσω να μην πνιγώ στο νόημα, να μην νοιαστώ για την ορθογραφία ορθός, ο κύκλος μου δεν είναι αυτός που θέλω εγώ θέλω να συνδέονται οι ψυχές μας σε ευθεία και αν είναι να ανέβω για να πέσω να πέσω όπως θέλω εγώ και όχι όπως θέλει η κοινωνία. Να μην νοιαστώ για τα προβλήματά μας, να μην σε λυπηθώ δεν μου αξίζει να λυπάμαι εγώ κανένα εμείς που αντιστεκόμαστε με πάθος στα όνειρά μας μισούμε ότι πιο όμορφο βλέπουμε στον καθένα πνιγήκαμε απ' τα γέλια σε μια θάλασσα από κλάματα και εσύ μονάχος στέκεις σα τρελός σε μια γωνία σαν άνοιγε η καρδιά εμείς τη ράβαμε με ράμματα λες και ήτανε του κόσμου η πιο τρελή αδυναμία. Κλειστήκαμε σε σχέσεις εσωστρεφής οι πορείες μας παράλληλες αλλά ποτέ ταυτόσημες η πτώση μας ελεύθερη το βλέμμα κατά γης οι πτήσεις χαμηλές αλλά οι κρούσεις μη βιώσιμες. Είπα μην πάμε καμιά βόλτα αλλά τα ίδια στο σπίτι πάλι μείναμε να τρώμε απ τα σκουπίδια σ' αυτόν το κύβο που η τύχη μας ορίζεται κύκλος τα συναισθήματα που δεν τετραγωνίζεται. Μα απόψε μείναμε και οι δύο μας σιωπηλοί ούτε μια λέξη δεν ξεπέρασε τα χείλη το βάθος της καρδιάς μου παγωμένη ανταρκτική ποτέ δεν γνωριστήκαμε και πόσο μάλλον φίλοι. Ποτίσαμε τη γη μας με θυμό λες και πατάς αλλού εσύ αλλού εγώ λες και οι ρίζες μας δεν μπλέκονται στον χρόνο λες και προκύπτει το τοπίο μας από ένα δέντρο μόνο.
Σημεία ψάξαμε και βάλαμε τελείες κι ακολουθήσαμε τον σύντομο χαμό μας βγήκανε μπροστά μας όλες οι αδυναμίες φοβήθηκε η καρδιά μας νέο ερχομό δε θέλω να σου πω άλλο αυτά που νιώθω κατέληξε να γίνει κύκλος αυτή η διαδρομή σταμάτησα πια να μοιράζομαι τον πόνο γιατί να ξέρεις σεβάστηκα αυτή τη στιγμή. Κι αλήθεια όλα πάνε και έρχονται το ζούμε στην ταχύτητα ενός βουλιμικού καιρού είμαστε μόνοι στην εποχή που όλα ανακατεύονται ψάχνω να βρω την καθαρότητα του νου πως καταφέρανε να αλλάξουν τις ζωές μας; και είχαμε επάνω μας επιλογή σ' εμάς; που τα όνειρά μας είναι οι αναπνοές μας δε βλέπω πίσω παρά μόνο τη φυγή. Γι' αυτό σου λέω δεν αντέχεται η σιωπή που βλέπω τώρα στη μορφή σου η γλώσσα μου μπερδεύεται και ταλαντεύεται ανάμεσα στα χείλη και στο ένοχο φιλί σου χαμένο έδαφος η γεύση από την πληγή σου είναι πικρή είμαστε σύνολο πολύπλοκου συμπλέγματος το βάθος του μυαλού μου παγωμένη ανταρκτική.
Γιατί; γιατί παγώσαμε; Γιατί έμεινε η καρδιά μας κενή. Γιατί; γιατί στεγνώσαμε; Γιατί το μυαλό δεν έχει πλέον τίποτα να πει. Χαμένο έδαφος η γεύση από την πληγή σου είναι πικρή είμαστε σύνολο πολύπλοκου συμπλέγματος το βάθος του μυαλού μου παγωμένη ανταρκτική.